Ode aan Nico

Ode aan ons Nico

Column   •   28 oktober 2020

Ongeveer dertien jaar waren wij samen.
En wat een tijd was dat.
We hebben veel onvergetelijke, mooie momenten beleefd.
Maar ook een aantal flinke dalen.
Vooral tijdens zware periodes leunde ik op je.
Voelde ik me sip, dan zorgde je voor troost.
Was ik nerveus, dan gaf je me kalmte.
Maar, laten we realistisch zijn.
Soms lagen we elkaar niet.
Zo veroorzaakte je regelmatig hoofdpijn.
Maakte me duizelig.
Bezorgde me een smerige nasmaak.
Bovendien was je niet vies van andere vrouwen.
En mannen.
Regelmatig dacht ik erover na je te verlaten.
Dat het tijd was om ieder onze eigen weg te gaan.
Sliep ik er een nachtje over, dan vervloog die gedachte.
Want een leven zonder jou leek me saai.
Zelfs incompleet.
Toen gebeurde er lichamelijk van alles.
Waardoor het beëindigen van ons bondje noodzaak werd.
Ontbrak was het doorhakken van de knoop.
Wat gebeurde op 1 oktober.
28 dagen geleden waren we voor het laatst samen.
Hield ik je vast.
Bracht je naar mijn mond.
Jouw afwezigheid was de eerste week heftig.
Twijfels vlogen in het rond.
Maar nu – na bijna een maand – moet ik het bekennen.
Het is daadwerkelijk beter zonder jou.
Fijn om niet afhankelijk van je te zijn.
Niet naar je te snakken op de meest rare momenten.
Of de kou in te moeten, omdat we binnen niet samen kunnen zijn.
Lieve Nico T. Ine,
Het is niet de eerste keer dat we uit elkaar gaan.
Hopelijk wel de laatste.
Laten we onze gezellige momenten met vrienden op het terras koesteren.
Maar boven alles onthouden dat de relatie die we hadden toxisch was.
Bedankt voor de gezellige tijden.
Uit de grond van mijn hart. Het ga je goed.

Enthousiast na het lezen van mijn column(s)?
Volg me op Instagram en/of LinkedIn zodat je een melding krijgt als ik een nieuwe column plaats.