Column   •   11 november 2020

Met een subtiel windje in mijn gezicht wandel ik door de stad. Ik ontwijk een aantal plassen water op de stoep en snuif de verse herfstgeuren op. Hoe fijn, zo’n lange middagwandeling. Helemaal als je – in mijn beleving – woont waar ik woon: het centrum van Den Bosch. Er is er namelijk altijd wel wat te zien. Altijd iets om je over te verwonderen. Al is het niet telkens even positief. Of toch wel?

Onder het afdak van de Jumbo City lijkt de populatie daklozen zich iedere week verder uit te breiden. Gevuld met tassen waarin al hun bezittingen zich bevinden, brengen zij de dag al hurkend en hangend voor de supermarkt door. Ze maken een praatje, vragen voorbijgangers zo nu en dan om geld en vertellen elkaar met een grote glimlach op het gezicht sterke verhalen. Op het moment dat ik passeer, smeren ze boterhammen op de stoep en delen die aan elkaar uit. Van het gezelschap is er één man die specifiek mijn aandacht trekt. Zijn voeten gehuld in sokken met daaroverheen plastic zakken – die hem moeten beschermen tegen de kou en regen – vormen het schoeisel waarmee hij het tijdens deze herfstige, natte dagen moet doen. Dit oncomfortabele gegeven komt hard bij me binnen. Wat ergens gek is, aangezien ik tijdens mijn wereldreis veel armoede heb gezien. Misschien komt het doordat het hier, voor mijn gevoel, niet lijkt te kloppen in het straatbeeld.  Niet zo. Na thuiskomst deel ik dit atypische plaatje met mijn Argentijnse vriend en hij besluit om de koe direct bij de horens te vatten. Een klein verschil te maken. Gewapend met een paar van zijn eigen stappers onder zijn arm loopt hij de deur uit.

De verbaasdheid op het gezicht van de ontvanger.
Het ongeloof.
Het niet kunnen uitdrukken van de dankbaarheid.
Mede omdat ze elkaars taal niet spreken, maar ook omdat de man zich geen houding weet te geven.
Overdonderd is. Oprecht ontroerd.
Dit kleine gebaar maakt deze doodgewone woensdag voor de man zonder thuis een stuk mooier. Misschien zelfs wel zijn hele week. Want een feit is. Het geeft je een boost als mensen iets voor je doen, zonder dat zij daarvoor iets terugverwachten.
Een geluksmomentje voorgeschoteld krijgen, zonder dat ernaar is gezocht.

Enthousiast na het lezen van mijn columns?

Volg me op Instagram en/of LinkedIn, zodat je een melding krijgt als ik een nieuwe column plaats.